MARTIJN CRINS

Henry van Loon noemde hem ‘iemand die op het podium móét staan.’ En dus staat Martijn daar. Terwijl hij geen idee heeft wat we moeten met z’n allen, op die zwevende bol in dat oneindig grote universum. Blijven doen waar we zin in hebben en regelrecht richting afgrond denderen? Of ons eens leren beheersen en collectief volwassen worden? In Hè Fijn gaat Martijn Crins de strijd aan met zijn driften. Eerlijk, brutaal en volslagen eigenzinnig. Theaterkrant plaatste hem al in het rijtje met Theo Maassen en Ronald Goedemondt: ‘Fel, beweeglijk, associatief, en niet te beroerd om in de onderbuik te poeren.’ En Henry van Loon zegt: ‘Ga hem nu zien, over een jaar is er geen kaart meer te krijgen.’ Dus.